در این تجربه

دومین اجرا از «کجشنبه‌های حافظ» با حضور نیما رمضـان، اسماعيل عظيـمى، علی پنـاهی و رضا کولغانی برگزار شد. در دومین شب از کجشنبه‌ها، گروهی چهار نفره با محوریت نیما رمضان به اجرای برنامه پرداختند. نیما رمضان نوازنده‌ی گیتار الکتریکی که با گروه آلترنیتیو راک «کامنـت» شناخته شد اما سابقه‌ی حضور در آنسامبل جز پیتر سلیمانی‌پور را هم دارد، این‌بار سراغ تجربه‌ای جدید رفته بود. نیما در کنار اسماعيل عظيمى که وظیفه‌ی ساختن ریتم‌ها را برعهده داشت و على پناهى که کارهای تصوير و ويدئومپينگ را انجام می‌داد، اجرایش را آغاز کرد و در ادامـه هـم، رضـا کولغـانی (خـواننـده گـروه داماهی) در یک قطعه گروه را همراهی و بداهه‌خوانی کرد. از همان ابتدا، بیت‌های اسماعیل عظیمی نشان داد که با یک اجرای ریتم‌محور روبه‌رو هستیم و تا پایان، الگـوهای ریتمیکی که ساخته شـده بود مبنای اصلی اجـرا بودند. تقریبا تمام این بیت‌ها پیش‌ساخته بود و آنجا پخش می‌شد. تصاویر هم چنین وضعیتی داشتند و در مقاطعی هم با بداهه‌پردازی همـراه بود و البته که قرار هم نیست در میانه اجرا تصاویر ساخته شوند. نیما رمضان برای پـارت‌های مختـلف آرپـژهایی ساخته بود که بر مبنای آن فضا سازی می‌کرد و با پیش رفتنِ ریتم، او از امبینت فاصله می‌گرفت و شروع به بداهه‌نوازی می‌کـرد؛ بداهه‌نوازی البته در معنای مصطلح و کاربـردی، چراکه به نظر می‌رسید اگر دوباره این اجرا برگزار شود، با کمترین تغییرات روبه‌رو خواهیم بود. درواقع واژه موسیقی تجربی شاید برای این اجرا مناسب نباشد و البته که خود گروه هم، چنین واژه‌ای به کار نبردند. نیـما رمضان و یارانش برای ایـن برنامه توانستند الکترونیکی برمبنای ریتم (شاید در قسمت‌های نزدیک به موسیقی EDM و IDM) با مایه‌های راک ارائه کنند که در سطح استانداردی بود و مخاطبان را هم با خود همراه کرد.

از این منظر شاید بتوان این نوع از موسیـقی الکترونیـک را پاپ و فـراگیـر توصیف کـرد چراکه بسیار قاعـده‌مند و جذاب است. این تجربه شاید جدید نباشد و قبلا در ایران هم شاهد کارهای مشابهی بوده باشیم اما سطح حرفه‌ای و مخاطب زیاد، این اجرا را متمایز می‌کند. نیما رمضان نوازنده‌ی گیتار الکتریک این بار مهمان کجشنبه بود تا تجربه‌ای متفاوت از کنسرت‌های همیشگی خود را به نمایش بگذارد. در این برنامه که به صورت بداهه ارتباطی میان صوت و تصویر برقرار می‌شد، اسماعیل عظیمی با دستگاه‌های الکترونیک به ایجاد ریتم پرداخت و على پناهى طراحی و اجرای تصاویر را برعهده داشت. در این اجـرا شاهد ترکیبى از موسیـقى امبینـت، ریتم و تصاویر انتزاعى بر اساس تم‌هاى تعریـف شده بودیم. نیما رمضان و اسماعیل عظیمی با استفاده از ابزار صوتی خود به ایجاد مجموعه‌ای از انواع مختلف صدا و ترکیب سیگنال‌هایی با فرکانس متفاوت پرداختند تا گاه صداهایی خلسه‌آور، یک‌پارچه و تکرارشونده در فضا طنین اندازد و گاه اصوات گوشخراش محیـط را احاطه کنند. علی پناهی نیـز به صورت همزمان با اجـرای ویدئـو مپیـنگ به ایـجاد تصاویری مرتبـط با موسیـقی می‌پرداخت و سطوح و خط‌های سیاه و سفیـدی را به نمایش می‌گـذاشت که در حـرکاتی تکرارشونـده به دنبـال هـم می‌آمدند. رضـا کولغـانى، خواننده‌ی گروه داماهى نیز مهمان یک بخش از این اجرا بود. این خواننده‌ی جنوبی که با اجرای ترانه های محلی در کنسـرت‌های گروه دامـاهی توانسته تـوجه مخاطبان را به خود جلب کند این بار با حضور در صحنه به اجرای آواهایی برگرفته از موسیقی جنوب پـرداخت که بسیـار مورد توجه تماشاگـران قرار گرفت. تماشاگرانی که شاید به دلیل علاقه‌مندی به نوع موسیقی هنرمندان محبوب خود به دیدن این برنامه آمده و تالار حافظ را پر کرده بودند، این بــار شـاهـد آزمـون و خطـای آن‌ها در شـکستـن قالب‌های مرسـوم موسیـقی بودند و در تجـربـه‌ی کشف اصوات مختلف سهیم شدند.

|سیامک قلی‌زاده|