من سال‌هاست که توی آفـریقای جنوبـی زنـدگی می‌کنم. اینجا مـن یه سیاهپوست نیستم. هیچی از تهران اینجا نیست، هیچی. هیچ‌کس نمی‌دونه من از تهران اومدم. اینجا اخبار نیست، فقط کارد میوه‌خوری هست. روی زمین سنگ نیـست. هیـشکی از انسانیـت حـرف نمی‌زنه. از صلح یا جنگ هم... دلیلی نداره. از اینکه مهاجرت کردم خیلی خوشحالم. گاهی وقتا باید بری. وقتی دل به راه می‌زنی می‌بینی که هـمـه‌ی چیزای زشـت از بین می‌رن و رنـگ می‌بـازن. | ماکان اشگواری |

با سلام، من ماکان اشگواری هستم...» و داستان از این جا آغاز شد. ماکان سفر خود را با اجرای یک ملودی در فرم موسیقی قرون وسطا آغاز کرد. قطعه «دست‌هایم» دستی بود که با امواج صوتی، شنوندگانش را به پیمان عشق می‌کشید. کنسرت «مهاجر بالقوه» در واقع یک سفر و مهاجرت به لایه‌های مختلف ملودی و نغمه‌های رنگارنگ جهان پیرامون است. ماکان در این اجرا به ابعاد متفاوت موسیقی سرک کشید. او از ایران و فرهاد و ابراهیم منصفی تا جانی کش و نینا سیمون و تا اندوه موسیقی بلوز و درد سیاهان سفر کرد و مُتونی که ماکان پیش از اجرای هر ترانه به صورت نثر می‌خواند به کمال این هجرت کمک می‌کرد. به باور من هم او یک شهروند جهانی است. دغدغه‌ی انسان‌خواهی در تمام ترانه‌های او موج می‌زند. ماکان از اندوه انسان‌های گمشده تا زنی سردر گم در ترافیک شهری سخن می‌گوید. او از عصر ارتباطات گله‌مند است. او جهان را دیگرگونه می‌خواهد و این در ترانه‌هایش مشهود است. من ترانه‌های ماکان را دوست دارم، ترانه‌های او با همه‌ی بی‌وزن بودنش، پر از شیوایی و رهایی است. او خود را از قید عروض و قافیه وارهانیده و مفاهیم را قربانی تکنیک‌های وزنی نکرده است. ماکان با جهان نمایش هم دوستی دیریـنه دارد و روی صحنـه‌ی سالن «تئاتر حافظ» راحت و آشنا به اجرا می‌پردازد. او به زبان بدن مسلط است و حرکات و فیگورهای مناسبـی را روی صحنه دارد. از تجربه‌گرایی و ماجراجویی‌های موسیقایی‌اش کاملا مشهود است که او جهان ذهنی رنگارنگی دارد و در این اجرا حضورش به صحنه‌ی تاریک و سیاه تئاتر حافظ، رنگ و نور می‌پاشید. من صداقت ترانه‌ها و اندوه صدایش را باور دارم و جهانی همانند جهان او را برای امروز و فردای زمین آرزومندم.

| علیرضا تهرانی | موسیقی ما |