روز شنبه، طبق روال سه هفته‌ی اخیر، سومین برنامه‌ی «کجشنبه‌ها»، این‌بار با حضور فرشاد فزونی، آرش سعیدی و ژوبین عسگریه برگزار شد و با توجه به دو برنامه‌ی قبلی که متعلق به ماکان اشگواری و نیما رمضان بود، کنجکاو بودم تا ببینم آیا روند روبه رشد «کجشنبه‌ها» ادامه پیدا می‌کند یا متوقف می‌شود. البته روند کاری «فرشاد فزونی» جدای از موسیقی تئاترهایش من را ناامید کرده بود و طبیعتا علاقه نداشتن به آثار یک موزیسین، حتی بدون هیچ دلیلی هم در هیچ جای دنیا جرم محسوب نمی‌شود. با این اوصاف به سالن کشیده شدم تا شاید در آخر حتی برای این حضور از خودم هم عصبانی شوم که تاخیر چهل دقیقه‌ای و نوع ورود مخاطبـان، شروعی بـرای این خشم بود و در ادامـه طولانی شـدن صحبت‌های فزونـی درباره‌ی کوانتوم و پخش کلیپی درباره‌ی رفتـار موجی و کوانتومی ذرات، در آستانه‌ی خروج از سالن قرارم داد. اما باز هم فرصت دادم تا شاید حداقل باسیست (آرش سعیدی) مورد علاقه‌ام را درخشان ببینم. سرانجام با توضیحاتی در مورد تاثیر مخاطب در اجرا و بداهه‌ بودن این کنسرت همه چیز آغاز شد. صدای دیجِریدوی «ژوبین عسگریه» درآمد و فزونی هم پای سینتی سایزرش نشست و تمی بسیار ساده و ریتمیک که براساس صدای پیانو بود شروعی برای یک اجرای تمام عیار شد. دیجریدو با آن صدای عجیب که از بدوی‌ترین تمدن‌ها می‌آید در حکم یک افکت الکترونیک عمل می‌کرد و اتفاقا فزونی هم شروع به ساختن بیت‌های الکترونیک کرد. اما به همین صداها بسنده نشد و فرشاد فزونی پس از اینکه با آوا چند ثانیه‌ای را رکورد و لوپ کرد، شروع به نواختن گیتار الکتریک کرد. آنقدر همه چیز درهم تنیده و مرتب بود که شک دارم حتی یک نت بداهه بوده باشد اما خب واقعا بداهه بودن یا نبودن چنین اجرایی چه اهمیتی دارد؟

در اولین قطعه، فرشاد و ژوبین حس را تمام و کمال القا کردند و در قطعه‌ی بعدی با حس و حالی که ساختنـد و تاکیدی که روی تاثیر بر حرکت بدن مخاطب داشتند، مردم را وادار به دست زدن و تکان خوردن کردند. در قطعه‌ی سوم همه چیز به اوج رسید و تقریبا هرکس هرکاری که دوست داشت انجام می‌داد. هیجان آهنگ به جایی رسید که هر کس با هر ریتمی که می‌خواست دست می‌زد، حتی برخی در تولید آوا هم کم نگذاشتند. فزونی با لوپ کردن اصوات و ریتم‌های تاثیرگذار کاری کرد که در تمام این سال‌ها با تاکید برخوانندگی نکرده بود. پس از آن فرشاد یک قطعه را که کلام مشخصی نداشت و به نظر با لهجه‌ی محلی (شاید افغانی) ادا می‌شد اجرا کرد و سپس از آرش سعیدی دعوت کرد تا به گروه اضافه شود. سعیدی با تکنیک بالایش شروع به بداهه‌نوازی کرد و البته با ابزار عجیبی که در دست داشت شور و هیجان بیشتری به اجرا داد. ابزاری که با حرمت دست در یک میدان مغناطیسی، صدا تولید می‌کرد. حضور سعیدی باعث شد روند اجرا تغییر کند و به سمت دیگری برود که این موضوع نشان داد باید درک ذهنی دو نوازنده از یکدیگر بسیار بالا باشد تا بتوانند در مسیر مشخصی حرکت کنند. این روند ادامه یافت و حتی در آخرین قطعه که دو نفری اجرا کردند هم، حسی نزدیک به خستگی به مخاطبان دست داد. با تمام این اوصاف، در نهایت بیشتر از لذتی که بردم، فهمیدم قرار نیست موزیسن‌ها همیشـه همان چیـزی که قبلا تولید کرده‌انـد را نمایش ‌دهنـد و تجربه‌های جدیدشان می‌تواند کیلومترها دورتر از فضای قبلی باشد. پس باید به هر تجربه‌ی‌ جدیدی زمان داد تا خودش را نشان دهد و پس از آن تصمیم گرفت.

| سیامک قلی زاده |